Wanneer je een kind verwacht gaat men er bijna vanzelfsprekend vanuit dat je daarvan geniet.
Ik voelde het geluk en dit genieten echter niet, al viel dit aan de buitenkant niet altijd te zien.
Dat velen er vanzelfsprekend van uit gingen dat ik hier van moest genieten maakte het er niet makkelijker op om te voelen dat ik dit niet zo ervaarde. Los van dat ik blij was met de komst van onze dochter.
Na haar geboorte werd er bij mij een postpartum depressie vastgesteld. Een kwetsbaarheid waar in mijn beleving nog teveel een taboe op heerst. En dat terwijl het bij minstens één op de tien vrouwen voorkomt. Bizar dat ik vooraf niemand in mijn omgeving was tegengekomen waarvan ik wist dat zij hier ook mee te maken hebben gehad.
Net zoals met veel andere zaken horen we vooral de mooie en fijne verhalen. Delen we hetgeen waar we trots op zijn op bijvoorbeeld social media en laten we het liefst niet blijken dat we ergens mee worstelen. Vaak samenhangend met een gevoel van falen en schaamte. Ook ik herken het.
En ja, ook ik heb een stralende foto op mijn social media staan van ons kersverse gezin.
Tegelijkertijd geeft het me zoveel kracht om daarnaast open te zijn dat het moederschap zeker niet altijd een roze wolk is. Dat het ook zwaar is én mag zijn. Dat het moederschap ‘anders’ kan voelen dan gehoopt. Dat vreugde en verdriet ook naast elkaar kunnen bestaan.
Net zoals een professioneel hulpverlener tegelijkertijd cliënt kan zijn binnen de GGZ.
Ja, dat betrof ook mij. Met mijn postpartum depressie behoorde ik ineens tot één van de meest gestigmatiseerde groepen in onze samenleving: mensen met een psychische aandoening. Het negatieve label dat stigmatisering bij mensen op plakt, beïnvloedt de manier waarop wij elkaar en onszelf zien. Ben ik nu dan ook ineens anders? Kijk jij nu dan ook anders naar mij?
Ik hoop mijn steentje bij te dragen om het taboe te doorbreken én om andere vrouwen die soortgelijke situaties meemaken te mogen steunen in hun proces. Te beginnen door kwetsbaarheden meer te openbaren. Bizar hoeveel mensen ik dan tegenkom die soortgelijke ‘struggles’ hebben ervaren. Deze erkenning en herkenning is het meest waardevolle medicijn. Het geeft kracht, hoop en vertrouwen.