Wanneer je een kind verwacht gaat men er bijna vanzelfsprekend vanuit dat je daarvan geniet. Ik voelde het geluk en dit genieten echter niet, al viel dit aan de buitenkant niet altijd te zien. Ik raakte steeds verder verwijderd van mijzelf. Dat velen er vanzelfsprekend van uit gingen dat ik hier van moest genieten maakte het er niet makkelijker op om te voelen dat ik dit niet zo ervaarde. Los van dat ik verstandelijk gezien blij was met de komst van onze dochter. 

Ondanks dat ik zelf voelde dat mijn situatie niet oké was werd ik hierin lange tijd niet erkend door mijn omgeving. Het maakte me onzeker in een periode waarin ik op mijn meest kwetsbaarst was als kersverse moeder.  Ik was én herkende mijzelf niet meer. En dat gegeven vond ik doodeng. Op een gegeven moment voelde het zelfs niet meer goed om alleen met mijn dochter in huis te zijn. Ik was bang mijzelf nog verder te verliezen. Ik voelde geen verbinding met haar, kon het huilen en de zorg voor haar niet meer aan (een kleine taak voelde als een dagtaak), was het ene moment over beschermend en het andere moment apathisch/ afstandelijk naar haar. Ik was angstig, achterdochtig, snel in paniek, schrikachtig en had veel negatieve gedachten. Ik ging van euforisch zijn naar extreme boosheid en tranen met tuiten.