Moed(erdag)

Na een flinke terugval gedurende mijn 𝐩𝐨𝐬𝐭 𝐩𝐚𝐫𝐭𝐮𝐦 𝐝𝐞𝐩𝐫𝐞𝐬𝐬𝐢𝐞 beleefde ik twee jaar geleden mijn eigen eerste moederdag. Ik kreeg verschillende goed bedoelde berichten waarin mij een fijne eerste moederdag werd gewenst. Bij een aantal aangevuld met de welbekende woorden: ‘geniet ervan’.
De vanzelfsprekendheid dat dit een fijne en leuke dag moest zijn straalde er voor mijn gevoel vanaf. En vooral dat maakte me destijds woest, verdrietig en eenzaam. Nee, ik had die dag geen warme gevoelens bij het moeder zijn. Alles behalve. Dit nare gevoel riep de meest nare gedachten op in mijn hoofd: 𝐁𝐞𝐧 𝐢𝐤 𝐝𝐚𝐧 𝐠𝐞𝐞𝐧 𝐠𝐨𝐞𝐝𝐞 𝐦𝐨𝐞𝐝𝐞𝐫? Rationeel gezien besefte ik dat het enkel mijn gedachten waren, al voelde het niet zo. Ik rouwde om mijn vrijheid die er niet meer was, mijn energie die opgeslurpt was, mijn gemoedstoestand die alles behalve rozengeur en maneschijn was, mijn werk wat ik nog niet kon hervatten, de weinige prikkels die ik nog maar kon verdragen en zo kon ik wel even doorgaan. Het was voor mij nogal zwart van boven en daar mocht ik destijds eerst door voordat het weer lichter werd.
En lichter werd het zeker.

De eerste vier letters van het woord 𝐦𝐨𝐞𝐝erdag raakten voor mij de kern.
De 𝐌𝐎𝐄𝐃 om hardop uit te durven spreken dat niet iedereen warme gevoelens ervaart bij het ouderschap; De moed om open te zijn dat vreugde en verdriet naast elkaar kunnen bestaan.
Dat er ook mensen zijn die de vreugde niet voelen, dat er ook mensen zijn die zelf graag vader of moeder willen zijn maar het om welke reden dan ook (nog) niet zijn, dat er ook mensen zijn die hun ouder hebben verloren of geen fijn contact hebben met elkaar of om welke andere reden dan ook pijn of verdriet ervaren bij deze dag of bij het ouderschap in het algemeen.
Dit geldt niet alleen voor een dag als moederdag….dit geldt voor alle andere dagen in het jaar.
Op deze dag werd dit gevoel bij mij destijds alleen nog wat meer getriggerd.

🌤 𝘏𝘦𝘭𝘱 𝘫𝘪𝘫 𝘮𝘦𝘦 𝘩𝘦𝘵 𝘵𝘢𝘣𝘰𝘦 𝘵𝘦 𝘥𝘰𝘰𝘳𝘣𝘳𝘦𝘬𝘦𝘯?