Welkom bij mijn blogs

In het begin van het ouderschap verlangde ik zo terug naar mijn ‘oude leven’. Aangevuld met een portie schuldgevoel: dat ik dit kon denken? Ik wilde dit toch zo graag? Wilde ik eigenlijk wel zo graag moeder worden? Ben ik hier wel zo geschikt voor als ik dacht? Denkt elke ouder dit? Is dit normaal?

En toch ben ik gaan voelen. Om verder te komen had ik voor mijn gevoel geen andere keuze dan hier dwars doorheen te gaan. Voelen wat er gevoeld wilde worden. Uit mijn hoofd, terug in mijn lijf.

Voor mijn zwangerschap was ik mij al bewust van mijn hoog sensitiviteit (HSP). Wat ik me niet realiseerde, was de impact hiervan op het ouderschap en vice versa. De hormonale veranderingen, de kraamtijd, de post partum depressie met zijn negatieve en angstige gevoelens… alles werd intens versterkt door mijn HSP. Hormonen maakten mijn gevoeligheid nóg sterker. Veel vrouwen met een hormonale disbalans ervaren dit; voor HSP vrouwen is dit soms nóg ingrijpender.

Omgaan met iemand die niet lekker in zijn vel zit kan ingewikkeld zijn. Het niet ervaren van een roze wolk of een postpartum depressie heeft impact op jezelf maar ook op de mensen om je heen.  

Van niet weten hoe het ooit nog goed moest komen en de angst om mezelf nog verder te verliezen tot het vinden van de kracht voor de ‘geboorte’ van mijn eigen onderneming. Waarmee ik nu anderen mag coachen die geen roze wolk ervaren tijdens en/of na de zwangerschap.

Everybody wants to hold the baby but who wants to hold the mother?

Vaak willen we de pijn van een ander oplossen, verzachten of overnemen.

Het woord klinkt zo positief. Toch blijkt het in de praktijk een pittig proces met vallen en opstaan. Pieken en dalen.

Wanneer je een kind verwacht gaat men er bijna vanzelfsprekend vanuit dat je daarvan geniet.

💮 Een dag zoals vele anderen en ook weer niet...💮 Een dag die voor de één voelt als een feestje en voor de ander totaal niet...