Vaak willen we de pijn van een ander oplossen, verzachten of overnemen.
Veelal vanuit een goede intentie maar doen we er ook goed aan?
De afgelopen jaren heb ik zelf mogen ervaren hoe deze goede intentie een herstelproces eerder belemmerd.
Met name in het begin van mijn herstel kwam er rauwe en heftige pijn boven en heb ik aardig geworsteld met dat wat er was. Wanneer mij dan (vanuit die goede intentie) een oplossing of verzachting werd aangeboden voelde dit als het ontkennen van mijn pijn. Het mocht er niet zijn. Ik was op mijn kwetsbaarst en voelde me door deze reacties niet gezien, gehoord, eenzaam in mijn pijn, boos en het maakte me onzeker. Nadat mijn post partum depressie werd erkent door de GGZ (wat ik zelf al langer vermoedde) en ik vooral bleef delen met de mensen die mij steunden én mijn pijn erkenden, ervaarde ik zelf ook meer ruimte voor het erkennen en toelaten van mijn pijn en mijn rouwproces. Rouw om dat wat niet gegaan was zoals gehoopt of verwacht. Hiermee maakte ik mijzelf vrij van de pijn. Een belangrijke stap in mijn herstel.
Hoe we omgaan met het wel/niet uiten van eigen én andermans pijn en verdriet heeft te maken met onze eigen ervaringen, triggers en overtuigingen. Het delen van mijn pijn bleek bij de ander ook vaak iets te raken. Het is dan ook niet alleen de pijn van de ander die we graag willen oplossen of verzachten maar ook onze eigen pijn drukken we het liefst weg.
Door pijn met de mantel der liefde toe te dekken, ga je deze pijnlijke triggers uit de weg. Voor even kan dat fijn voelen maar het biedt geen oplossing voor de lange termijn. De pijn blijft in je zitten, als een bal die je onder water drukt en vanzelf weer boven komt.
Binnen de hulpverlening ervaar én zie ik ook hoe graag we soms nog willen helpen, oplossen, uit enthousiasme harder dan de ander aan het werk zijn en focussen op dat wat nog wel kan om de ander een hart onder de riem te steken. En dat terwijl iemand nog worstelt met dat wat is.
Nabijheid, verbinding, erkenning en steun, helpen om in je eigen tempo met moeilijke processen om te gaan. Ze geven het vertrouwen en de moed om ook de minder fijne kanten van jezelf aan te kijken. Om de pijnlijke triggers aan te kijken vanuit compassie en daarmee een kans te krijgen om ze te helen. Dan ontstaat er vanzelf weer ruimte voor krachten, kwaliteiten en dromen.
En: wanneer je eigen pijn er mag én kan zijn, kan je die van de ander ook beter verdragen.
- Kan jij jezelf én de ander erkennen in de pijn die er is?
- Kan jij nabijheid bieden én de ander zijn eigen pijn laten dragen?
- Kan jij aansluiten bij het tempo van de ander en deze accepteren?
- Hoe praat jij tegen jezelf als het pijn en verdriet betreft?