Omgaan met iemand die niet lekker in zijn vel zit kan ingewikkeld zijn. Het niet ervaren van een roze wolk of een postpartum depressie heeft impact op jezelf maar ook op de mensen om je heen.
In dit blog deelt mijn man hoe hij dit heeft ervaren.
Tropenjaren, een rollercoaster en een life changing event.
Kreten die je veel hoort rondom het ouderschap. Ik kan ze enkel beamen en had het me allemaal iets anders voorgesteld.
Voordat ik vader werd had ik me nooit verdiept in het feit dat een post partum depressie ook tot de mogelijkheden behoort. Dan valt het rauw op je dak. Tijdens de zwangerschap merkte ik al wel op dat mijn vrouw anders was dan daarvoor. Ik herinner me nog dat de verloskundige twee keer tijdens een zwangerschapscontrole zei dat we aan de bel moesten trekken als het niet goed ging. Een moment waarop ik dacht: ‘oké, we moeten alert zijn’. Maar als je dan niet weet welke paden je moet bewandelen én wanneer je dat dan precies moet doen, is dat lastig. Wat hoort er bij een zwangerschap, wat niet meer? Na de zwangerschap had ik wel door dat het niet normaal was hoe mijn vrouw zich voelde. Al had ik niet direct het idee dat het om een postpartum depressie ging.
De postpartum depressie, het vader worden en alles daaromheen heeft er voor mij persoonlijk flink ingehakt. Een pittige tijd die tegelijkertijd ook voorbij is gevlogen. Het was fijn om vader te worden maar deze situatie heeft wel een stempel gedrukt op het begin van ons ouderschap. Ik vind het jammer dat we in het begin weinig ‘geniet momenten’ samen hebben gehad en het geluk en de blijdschap niet altijd konden delen. We kunnen het niet inhalen en hebben het zo goed mogelijk gedaan.
Overleven
Met name in het begin zit je in een soort adrenalinerush/ overlevingsstand en ga je gewoon door.
Je weet ook niet hoe het anders had moeten zijn. Weinig tijd om stil te staan en te reflecteren.
Ik voelde me heel verantwoordelijk: voor mijn vrouw, mijn dochter, voor het draaiende houden van ons gezin en kwam zelf achteraan in dit rijtje.
Het meest lastige vond ik dat mensen niet zo goed begrepen wat er aan de hand was. Daardoor kon ik voor mijn gevoel mijn verhaal minder goed kwijt en ging het meer over praktische zaken dan over de diepere lagen. Terugkijkend heb ik me vaak eenzaam gevoeld. Familie en vrienden hebben op hun manier zo goed mogelijk steun geboden. Ik denk echter dat als je zelf niet in zo’n situatie hebt gezeten het heel moeilijk is om dit ook daadwerkelijk te begrijpen.
Dat mijn vrouw even helemaal de weg kwijt was vond ik het meest pittige aan de post partum depressie zelf. Daar ben ik ook wel even van geschrokken. Vooral in de paar weken dat ze niet voor onze dochter kon zorgen en dingen zag die er niet waren.
Mijn ervaring met de hulpverlening
Het was een intensief behandeltraject waarbij mijn vrouw en ik vanaf de zijlijn vele gezichten hebben gezien. Een zoektocht naar de juiste ondersteuning. Waarbij gebleken is hoe bepalend het is wie je voor je hebt. De zorg/behandeling was vooral heel erg gericht op mijn vrouw. Daar waar kon ben ik aangesloten, al werd dat niet vanzelfsprekend verwacht. Bij de psycholoog is er wel één keer gevraagd of ik zelf behoefte had aan een gesprek. Op dat moment dacht ik dat dat niet nodig was.
Later in het traject hebben we gezamenlijke gesprekken gehad wat ik als heel prettig heb ervaren. Dat had achteraf gezien veel eerder in het traject gemogen en was voor mij fijner geweest. Daar was er ruimte voor ieders verhaal. Beiden hebben we namelijk in een overlevingsstand gezeten waarbij we de verbinding met onszelf wat kwijt raakten en ook tussen ons samen. Gesprekken hielpen om weer tot een gezamenlijk verhaal en tot verbinding met elkaar te komen. Voor mij was het ook helpend om zelf dingen terug te horen van therapeuten, fijn te horen dat bepaalde zaken soms wat genuanceerder lagen.
Enkele keren werd ons hoop geboden door een termijn te geven waarop mijn vrouw zich mogelijk beter zou voelen. In praktijk bleek dit echter niet zo te zijn en dat maakte de teleurstelling alleen maar groter. Je hoort dan liever geen termijn zodat je je hier ook minder op instelt.
Mijn emmer die overstroomt
Ruim een jaar na de bevalling werd het mij teveel op mijn werk, iets wat ik erg pittig vond. Mijn ‘elastiek’ stond al lang op spanning vanwege de privé situatie. Een uitdagende periode op mijn werk deed vervolgens de emmer overlopen. Ik voelde me een oude opa en kon tot weinig meer komen. Ontspannen, slapen en een andere functie op mijn werk zorgden voor meer rust.
Het deed mij goed te zien dat er bij mijn vrouw verbetering zichtbaar was, haar ‘oude ik’ weer voorzichtig terugkwam en ze uit de crisisfase klom. Naast de werkdruk speelde mee dat de adrenalinerush wat zakte doordat ik zag dat mijn vrouw vooruit ging. Wellicht voelde ik daardoor onbewust meer ruimte voor mijn proces en de verwerking van dit alles.
Wat mij nog meer hielp
Het hielp mij om mijn eigen ding weer te doen (zelf sporten, avondje uit met vrienden), om even uit de situatie te zijn. Je hebt tijd voor jezelf nodig (om je eigen dingen te doen), samen dingen te doen en als gezin dingen te doen. Ondanks de zware periode zijn we toch regelmatig op vakantie gegaan. Dat deed mij ook erg goed.
Wat ik meeneem uit deze periode
Terugkijkend vind ik dat we ons er knap doorheen geslagen hebben en ik ben dankbaar dat het nu beter gaat. Ik heb veel geleerd over mijzelf en de mensen om me heen. Ik ben bewuster geworden van hoe de dingen werken bij mij en wat daarin goed is voor mij. Je bent mens en elk mens is kwetsbaar. Het kan iedereen overkomen dat het je teveel wordt.
Mijn vrouw was heel open over haar postpartum depressie en hoe ze zich voelde. Dat vond ik heel mooi om te zien en leerde mij hier ook open over te mogen zijn naar de buitenwereld.
Zelf had ik graag eerder ondersteuning gehad en mijn verhaal willen delen met een neutraal iemand. Ik vind het heel fijn dit nu alsnog te hebben gehad. Het was misschien ook prettig geweest als ik iemand was tegen gekomen die hetzelfde had meegemaakt.
Wat ik anderen mee wil geven
Herken jij jezelf in mijn verhaal? Blijf er dan vooral niet alleen mee lopen. Deel je verhaal met mensen waarbij het goed voelt, waarbij jij je gesteund en begrepen voelt. Wacht daar niet te lang mee. Anders kan het later als een boemerang weer bij je terug komen.