Dat zeg je toch niet?
In het begin van het ouderschap verlangde ik zo terug naar mijn ‘oude leven’. Aangevuld met een portie schuldgevoel: dat ik dit kon denken? Ik wilde dit toch zo graag? Wilde ik eigenlijk wel zo graag moeder worden? Ben ik hier wel zo geschikt voor als ik dacht? Denkt elke ouder dit? Is dit normaal?
Wat een geruststelling: het zijn normale gedachten bij grote overgangen in je leven en dus ook bij de overgang van vrouw naar moeder. Je bent geen slechte ouder als je deze gedachte hebt. Het was bij mij tevens een symptoom van mijn postpartum depressie die mijn negatieve gedachten versterkte.
Life events
We vinden het allemaal heel normaal als we een traantje wegpinken als we verhuizen, gaan trouwen, met pensioen gaan of afscheid nemen van een baan. Ook al zijn het zaken waar je zelf voor kiest; je neemt tegelijkertijd afscheid van iets. Vaak staan we bewust stil bij dit afscheid en de komende overgang: een afscheidsreceptie op je werk, een vrijgezellenfeest, een laatste feestje in je oude huis.
Waarom is dit zo anders bij de overgang naar het ouderschap? Waarom staan we veel minder bewust stil bij deze overgang? Nemen we niet bewust afscheid van ons leven zonder kind(eren)? Waarom vinden we het dan ineens wel gek wanneer we ons oude leven missen?
Een kind krijgen is een life changing event
Je moet een nieuw evenwicht zien te vinden op alle vlakken van je leven: je lichaam, mentaal, in je relatie(s), je beeld van de toekomst. Het is vooraf niet voor te stellen hoe dit daadwerkelijk uit gaat pakken en wat het met je doet. Met de geboorte van een kind wordt er ook een moeder en een vader geboren. Je stapt letterlijk en figuurlijk een andere wereld in en krijgt er een nieuwe rol bij. Van een wereld waarin je nog kon gaan en staan waar je wil, naar een wereld waarin je ineens 24/7 verantwoordelijk bent voor je baby. Een verantwoordelijkheid die de rest van je leven blijft.
Moeder of vader worden is ook een verlies
Naast het positieve wat een kind brengt kan het ook zwaar én pittig zijn. Moeder of vader worden is een aanpassingsproces. Het is ook een rouwproces, een verlies. En dat verdient aandacht. Bij rouw denken we al snel aan het verlies van een dierbare. Rouw omvat zoveel meer. Het verlies van alles wat er niet meer is. Het mag er zijn. Juist dat geeft ruimte. Het is een proces om het positieve en het negatieve van het ouderschap te kunnen inzien en te omarmen. Dat het ouderschap mooi en tegelijkertijd pittig kan zijn.
De dualiteit van het ouderschap
Ik hou zielsveel van mijn dochter, geniet van haar, ben trots op haar en kan me inmiddels geen leven meer zonder haar voorstellen. En weet je…soms mis ik mijn oude leven nog steeds…en dat is oké. Het kan én mag naast elkaar bestaan. Net zoals ik wel eens terug verlang naar het onbezorgd kind zijn, de vrijheid om alleen de wereld over te reizen of naar mijn fijne oude woning.
Hoe blij je ook bent met de komst van je kind en hoe groot je kinderwens ook is: het mag er allebei zijn!
Het zal je zelfs verbazen hoeveel mensen precies hetzelfde denken of hebben gedacht.
Zeg eens eerlijk:
- Waar verlang jij wel eens naar terug?
- Mag dat er zijn?