Eerlijk antwoord? Ik vond het dood eng!
- Wat komt er dan omhoog?
- Wat als ik in mijn gevoelens verzuip?
- Wat als ik ze niet aankan?
- Ik wil vooruit, dan helpt het toch niet om dit nare gevoel weer op te roepen?
En toch ben ik gaan voelen. Om verder te komen had ik voor mijn gevoel geen andere keuze dan hier dwars doorheen te gaan. Voelen wat er gevoeld wilde worden. Uit mijn hoofd, terug in mijn lijf.
Regelmatig schoot ik terug in mijn hoofd, ik had immers geleerd mijn gevoel uit te schakelen. Nare en pijnlijke gevoelens te onderdrukken. Doorgaan… Mijn hoofd vond er van alles van dat ik ging voelen en zocht graag naar een verklaring voor de gevoelens die zich aandienden. Want zeg nou zelf: iets kunnen verklaren, iets tastbaar maken is toch fijn.
Inmiddels weet ik: ik hoef het niet te weten, ik hoef het alleen maar te voelen en er naartoe te ademen. Voelen zodat het mijn lijf uit kan, zodat het heelt. Laagje voor laagje.
Ben ik verdronken in mijn emoties? Kon ik ze niet aan?
Integendeel; ik bleek zoveel krachtiger door te voelen, door stil te staan, bewust te ademen en los te laten. Ik heb ervaren dat wanneer een gevoel er echt helemaal mag zijn, deze binnen een paar seconden tot minuten doorvoelt is. Onderdrukken en mijn hoofd er zich mee laten bemoeien duurt vele malen langer en kost me ook nog eens veel meer energie en frustratie. Wat was het af en toe spannend en wat is het tegelijkertijd een verrijking. Wat geeft het een ruimte en rust als alles er mag zijn, als alles gevoeld mag worden. Ruimte voor nieuwe dingen. Onbetaalbaar om aanwezig te zijn in je lijf, in contact met je intuïtie. En ja, soms is voelen nog steeds een uitdaging.
Emoties en pijnlijke gevoelens zijn er om gevoeld te worden
Emoties en pijnlijke gevoelens die onderdrukt worden zetten zich vast in je lijf. Onbewust beïnvloeden ze je in je doen en laten én wanneer zich iets voordoet wat linkt aan deze ‘oude pijn’ schieten ze als een bal die je onder water hebt gedrukt weer naar boven. Steeds opnieuw. Patronen blijven zich dan herhalen, net zo lang totdat jij bereidt bent naar deze emoties toe te gaan.
In de praktijk
De (aanstaande) vaders en moeders die ik ondersteun onderdrukken ook veelal hun gevoelens en zijn gaan leven vanuit hun hoofd. Niet gek in een fase waarin je vooral aan het overleven bent en leeft in een wereld waarin we niet geleerd hebben dat emoties er mogen zijn én een functie hebben. In deze fase van het (aanstaande) ouderschap dienen zich juist veel emoties en gevoelens aan. Grote kans dat je nu ervaart dat het niet langer werkt om deze te onderdrukken.
Het raakt me telkens weer als ik zie wat er gebeurd zodra ook zij gaan voelen. De ontlading, de ontspanning en ruimte die er dan zichtbaar ontstaat. Niet in woorden te vatten, magisch bijna. Dankbaar dat ik hierin kan bijdragen. Dit gun ik iedereen.
- Mogen jouw emoties en gevoelens er zijn?